Ropucha, bardzo niebezpieczny batrachian dla psa
Ropuchy to batrachie, które mogą być bardzo niebezpieczne dla psa ze względu na gruczoły jadowe, które te zwierzęta mają za oczami i na skórze grzbietu, podobne do brodawek.
Kiedy pies „spotyka” ropuchę, jego naturalna ciekawość czasami prowadzi go do polizania ropuchy lub wzięcia jej do ust. To właśnie pod naciskiem silnego lizania lub ukąszenia skóry ropuchy uwalnia się jad ropuchy w kontakcie z błonami śluzowymi pyska psa.Następnie dostaje się do krwi psa i wywiera toksyczne działanie na jego serce i układ nerwowy.
Jad ropuchy zawiera kilka toksycznych substancji spośród:
- aminy biogenne, które nadają mu charakter zapalny,
- bufotenina, o działaniu halucynogennym,
- substancje zwężające naczynia krwionośne i powodujące nadciśnienie,
- związki podobne do pochodnych naparstnicy, toksyczne dla serca.
" Ryzyko przekraczania ścieżek z ropuchą jest większe:"
- podczas szczytu aktywności ropuch między kwietniem a wrześniem, z jeszcze większym ryzykiem w środku lata, lipca i sierpnia,
- o zmierzchu,
- we wszystkich obszarach naturalnych, w których żyje ropucha: ogrodach, stawach, parkach, górach, a nawet lasach.
Dobrze wiedzieć!
Salamandry i traszki mogą być również odpowiedzialne za zatrucie podobne do psiej ropuchy.
Zatrucie ropuchą u psów: objawy
Jeśli pies został zatruty przez ropuchę, objawy pojawiają się bardzo szybko, na ogół w ciągu godziny od kontaktu z batrachianem.
Od razu polegają na bolesnym zapaleniu błony śluzowej jamy ustnej psa, odpowiedzialnym za bardzo duże wydzielanie śliny. W kontakcie z oczami psa jad powoduje zapalenie powiek (blepharitis), spojówek i rogówki połączone z bólem oka.
Najpoważniejszym formom zatrucia mogą towarzyszyć:
- zaburzenia trawienia, w tym silne bóle brzucha, biegunka i wymioty,
- zaburzenia rytmu serca, które czasami mogą prowadzić do zatrzymania akcji serca,
- zaburzenia nerwowo-mięśniowe, takie jak ataksja (nieprawidłowy chód), drżenie, konwulsje, porażenie lub nawet halucynacje,
- występowanie ostrego obrzęku płuc spowodowanego albo niewydolnością serca, albo zapalnym działaniem jadu ropuchy.
Zatrucie czasem może być skomplikowane przez wystąpienie niewydolności nerek, wątroby, a nawet serca.
Jad pojedynczej ropuchy może być śmiertelny dla małego psa. W najcięższych formach zatrucia może to nastąpić w mniej niż godzinę.
Mój pies ugryzł ropuchę: co robić?
Gdy pies zostaje otruty przez ropuchę, jest to prawdziwy nagły wypadek weterynaryjny, który powinien skłonić Cię do jak najszybszego zabrania zwierzaka do najbliższej kliniki weterynaryjnej, tym bardziej, że jest to pies mały, bardziej podatny do poważnych zatruć.
Jednocześnie wyjmij ropuchę z pyska psa (jad nie przeniknie przez skórę dłoni, jeśli nie ma na niej ran) lub puść ją, a następnie natychmiast obficie spłucz jamy ustnej psa używając wody z kranu lub wody mineralnej, w zależności od tego, co masz pod ręką.
Jeśli jad ropuchy dostał się do oczu, przepłucz je dokładnie wodą lub jeszcze lepiej roztworem soli fizjologicznej.
Uwaga!
Zatrucie jadem ropuchy jest bolesne dla psa, więc twoje zwierzę, nawet jeśli jest zwykle bardzo miłe, może wykazywać oznaki agresji, gdy spróbujesz usunąć ropuchę lub podejść do niej, aby przepłukać jej pyszczek i/lub jego oczy. W takim przypadku nie narażaj się na niebezpieczeństwo i czekaj na interwencję lekarza weterynarii, przeszkolonego do radzenia sobie z tym scenariuszem.
Co może zrobić weterynarz, gdy pies został otruty przez ropuchę?
W pierwszej kolejności lekarz weterynarii spróbuje wyeliminować jak najwięcej jadu, jeśli pies zostanie zajęty bardzo szybko po kontakcie z ropuchą i wykryje obecność jakichkolwiek objawów kardiologicznych, których nie można zidentyfikować jedynie poprzez osłuchiwanie serca lub elektrokardiogram.
Jeśli nie ma swoistego antidotum na jad ropuchy, lekarz weterynarii zrobi wszystko, co konieczne, aby w jak największym stopniu złagodzić objawy zatrucia u psa, podając je w razie potrzeby:
- leki przeciwwymiotne lub chroniące ścianę żołądka (opatrunki żołądkowe, leki zobojętniające),
- leki stosowane w leczeniu chorób serca,
- przeciwdrgawkowe,
- środki przeciwzapalne,
- antyhistaminy mające na celu zmniejszenie wpływu jadu na błony śluzowe,
- i/lub poddanie psa tlenoterapii lub infuzji.
Hospitalizacja psa jest często niezbędna w najpoważniejszych przypadkach. Rokowanie życiowe jest bardziej powściągliwe u małych psów oraz przy utrzymujących się zaburzeniach trawiennych i sercowych.