Spacerujesz z psem. Jest ładna pogoda, świeci słońce, a Twój psiak radośnie igraszki nagle zamiera z nosem przy ziemi. W krótszym czasie, niż potrzeba, by powiedzieć, pociera ustami o podłogę, a następnie szyję, po czym entuzjastycznie przewraca się na plecy. Od razu rozumiesz, że jest już za późno! Twój pies znalazł ładnie pachnącą kupę i tarza się w niej do tego stopnia, że rozlewa ją po całej sierści. Każdy opiekun psa wie, że ten sam scenariusz może się powtórzyć z rozkładającą się zwłokami lub czymkolwiek innym śmierdzącym! Dlaczego robią to psy, których węch, jak wiemy, jest o wiele bardziej wrażliwy niż nasz? Cóż, nie wiemy na pewno, bo świat zapachów to świat, który nam umyka, bo nie potrafimy ich dostrzec i zinterpretować tak samo, jak nasi psi przyjaciele.Na ten temat mamy na razie tylko następujące hipotezy wyjaśniające to zachowanie
Więc pies tarzał się w odchodach
zamaskować własny zapach?
Tarzanie się w kupach, a ogólniej we wszystkim, co śmierdzi, dla niektórych byłoby wyrazem psiego instynktu przodków, odziedziczonego z czasów, gdy były jeszcze psami. dzikimi drapieżnikami.
Niektórzy autorzy sugerują, że to zachowanie było następnie wykorzystywane przez psy, aby ukryć swój zapach przed ofiarą, którą ścigały, aby uczynić je niewykrywalnymi „węchowymi”. Jednak badania przeprowadzone na wilkach nie potwierdzają w pełni tej hipotezy, ponieważ zwierzęta te nie tarzają się wyłącznie w odchodach roślinożerców, na które polują.
Inni uważają, że psy mogły przyjąć to zachowanie w zupełnie innym celu. W czasach dzikich psów i wilków silne zapachy, w których się tarzały, mogły pomóc im zakamuflować młode przed innymi drapieżnikami.Hipoteza ta została w szczególności poparta badaniami opublikowanymi we wrześniu 2016 r. przez Maxa Allena, naukowca z University of Wisconsin w Madison. Ekolog zaobserwowała, jak lisy szare pocierają policzki o świeżo zaznaczony moczem kuguara grunt. Według Maxa Allena lisy szare wykorzystują zapach pozostawiony przez te duże drapieżniki jako formę kamuflażu węchowego, aby ukryć je przed innymi dużymi drapieżnikami, takimi jak kojoty. Ale znowu, to nie wyjaśnia, dlaczego duże drapieżniki, takie jak wilki, czasami tarzają się w odchodach innych dużych drapieżników!
zdeponować swój zapach?
Wtaczając substancje o silnym zapachu, niektórzy autorzy uważają, że psy zostawiają tam tylko swój własny zapach.
Stephen Harris z University of Bristol w Wielkiej Brytanii, który badał rudego lisa, powiedział o nim w artykule BBC Earth:
" Lisy mają gruczoły w okolicach warg, gruczoły okołoustne ( ). Nie znamy dokładnej funkcji tych gruczołów zapachowych, ale zaobserwowano, że lisy pocierają boki pyska i szyi o wszelkiego rodzaju przedmioty. Często wydają się to robić w odpowiedzi na silne zapachy. Niezwykłe zapachy wydają się je pobudzać."
Jednakże, kiedy pies przewraca się, zbyt często zaczyna od pocierania ust i szyi, zanim tarza się w obrzydliwej substancji. Czy powinniśmy zobaczyć sposób na zdeponowanie jego zapachu? W każdym razie jest to jedna z hipotez do rozważenia.
komunikować się i należeć do grupy?
Niektórzy autorzy uważają, że takie zachowanie jest sposobem na przekazanie reszcie stada informacji o tym, gdzie byli (i zwijali), podczas gdy inni uważają, że chodzi bardziej o zwiększenie poczucia jedności w grupie kłów poprzez dzieląc wspólny zapach.Ponieważ rzeczywiście w grupie psów, gdy zwierzę zaczyna tarzać się w cuchnącym zapachu, pozostali członkowie grupy robią to samo.
dla zabawy?
A dlaczego psy nie tarzają się w kupach dla zabawy? Aby zobaczyć entuzjazm, jaki w to włożyli, musisz poważnie zadać sobie pytanie! W końcu granica między tym, co pachnie dobrze, a tym, co źle pachnie, jest bardzo różna u poszczególnych osobników tego samego gatunku, więc wyobraź sobie, jaka może być różnica w postrzeganiu między gatunkami. ! Może być po prostu tak, że psy uważają, że kupa „dobrze pachnie” i czerpią przyjemność z wąchania, tarzając się w niej.
Muriel Brasseur z Oxford Animal Behaviour Center również przypisuje tę ostatnią hipotezę, deklarując na łamach BBC Earth:
" Podejrzewam, że dostają dużą ilość dopaminy, neuroprzekaźnika odpowiedzialnego za nagrodę i przyjemność. Jeśli jest to zachowanie z ich ewolucyjnej przeszłości, które było związane z ich przetrwaniem, można je wzmocnić, będąc niezwykle zabawnym."