Instynkt łowiecki, co to jest?
Aby zakwalifikować instynkt łowiecki, specjaliści od zachowania psów częściej mówią o drapieżnictwie lub instynkcie drapieżnika.
Drapieżnictwo, siła napędowa
U psów drapieżnictwo jest wrodzone w tym sensie, że wyraża się bez konieczności uczenia się psa. Jest to jeden z motorycznych szefów psa, część jego instynktu od pokoleń. To, co nazywamy wzorcem-motorem, to zgodnie z definicją Joëla Dehasse „postawa, ruch lub instynktowna i samonapędzająca się sekwencja ruchów.Jednak według tego behawioralnego weterynarza: „Kłusowanie, galopowanie, gonienie poruszającego się obiektu, wskazywanie palcem, wpatrywanie się w obiekt o niskiej postawie (jak border collie), aportowanie, szukanie bezpańskiego szczeniaka to wzorce motoryczne. »
Drapieżnictwo jest zatem czynnością, która sprawia psu wiele przyjemności. Im częściej to praktykuje, tym bardziej ma ochotę oddawać się temu raz za razem, jak niepohamowany wewnętrzny impuls.
Poza tym wszystko w psie mówi nam, że jest to zwierzę „wycięte na polowanie”: jego muskulatura, zęby, a nawet zmysły. Jego wizja opiera się w szczególności na dokładnym wykrywaniu ruchów. Generuje nadmierną czujność psa, rozszerzenie jego źrenic i koncentrację całej jego uwagi na skakaniu, ściganiu i łapaniu zdobyczy.
Jak przejawia się instynkt drapieżnika u psów?
Zachowanie drapieżnika składa się z kilku sekwencji zachowań (lub wzorców ruchowych). Tak więc pełna sekwencja zachowań łowieckich obejmuje:
- orientacja,
- fiksacja wizualna,
- polowanie,
- pogoń,
- schwytanie,
- raport o ofierze i/lub jej zabiciu, po którym następuje jej natychmiastowe połknięcie lub zakopanie w przypadku opóźnionego spożycia.
Każde z tych zachowań istnieje niezależnie od pozostałych i każde z nich jest wyzwalaczem kolejnego zachowania.
U psa domowego selekcja genetyczna człowieka przerwała tę sekwencję drapieżnictwa, aby zachować tylko te zachowania, które okażą się przydatne w określonych działaniach człowieka. Aby to zrobić, ludzie wybrali psy, które przejawiały lub nie przejawiały niektórych z tych zachowań.
W ten sposób znajdujemy się obecnie w przypadku ras psów, linii „specjalizujących się” w jednym lub kilku z tych zachowań.Na przykład aportowanie stało się „specjalnością” psów retrieverów (Labrador Retriever, Golden Retriever), podczas gdy tropienie i pogoń (czasami po której następuje zabijanie zdobyczy) są typowymi zachowaniami terierów. Psy pasterskie zostały wybrane ze względu na ich zdolność do naprawiania, śledzenia i ścigania żywego inwentarza bez ich chwytania.
Kiedy drapieżnictwo stanowi codzienny problem
Jeśli ekspresja instynktu drapieżnika jest bardzo ceniona i poszukiwana u psów polujących lub pracujących w stadzie, to często nie jest tak w przypadku psa rodzinnego, który nie ma możliwość wyrażenia swoich instynktownych wzorców motorycznych.
Tak się niestety często dzieje, gdy właściciel zwierzęcia nie wziął pod uwagę behawioralnych cech rasy przed adopcją swojego towarzysza i/lub nie odpowiednio zsocjalizowałswojego psa.
Border collie, nie będąc w stanie zgromadzić stada owiec, może próbować kontrolować rowery, samochody, dzieci w domu i biegać za wszystkim, co jest w ruchu. Czyniąc to, wyraża jedynie swój instynkt wobec wszystkich tych nieodpowiednich celów, co nie jest pozbawione ryzyka dla zwierzęcia i jego „ofiary”.
Niektóre psy wyrażają swój drapieżny instynkt w stosunku do wypchanych przez dzieci pluszaków, potrząsając nimi, wypruwając wnętrzności, chyba że robią to na prawdziwej zdobyczy, zabijając kota domowego lub kurczaki sąsiadów.
Instynkt drapieżnictwa może również stanowić problem u psów o silnym instynkcie pogoni, jak to ma miejsce w przypadku psów gończych. Wtedy bardzo trudno będzie je przywołać w mgnieniu oka i sprawić, że swobodne spacery staną się o wiele bardziej niebezpieczne.
Instynkt łowiecki: jak z nim żyć?
Zaakceptuj to, czego nie możesz zmienić
Wyjaśnijmy sobie: nie można całkowicie wyeliminować zachowania drapieżnego psa, ponieważ jest ono w nim zakorzenione. Czasami jednak udaje się je zmniejszyć lub znaleźć rozwiązania, które sprawią, że będą mniej uciążliwe na co dzień.
Jeśli twój pies nie wraca po odwołaniu
Jeśli problemem na co dzień jest dla Ciebie fakt, że Twój pies nie wraca pomimo dobrego nauczenia się wezwania z Twojej strony, wiedz, że istnieją rozwiązania, które pozwolą Ci nie zgubić psa na spacerze w naturze. Psy, które mają silny instynkt pościgowy, mogą więc ignorować wszystko, czego się nauczyły, gdy mają zdobycz na celowniku, co zmusza je do oddalenia się od właściciela, który następnie na próżno je woła przez kilka minut, kilka godzin. Właściciele psów, którzy już mieli z tym gorzkie doświadczenia, są następnie kuszeni, by na zawsze zrezygnować ze spacerów bez smyczy z obawy przed ponowną utratą psa.W ten sposób pozbawiają go także możliwości biegania i ćwiczeń fizycznych, co może być przyczyną pojawienia się u zwierzęcia zaburzeń zachowania. Jak w takim razie dalej spacerować z takim psem bez smyczy?
Zlokalizuj swojego psa za pomocą obroży GPS
Zamiast całkowicie rezygnować z bezpłatnych spacerów, możesz całkowicie wyposażyć swojego psa w obrożę z lokalizatorem GPS, aby zawsze wiedzieć, gdzie się znajduje, bez ryzyka utraty go. Niektóre obroże GPS, takie jak te oferowane przez Chasseur.com, umożliwiają śledzenie ruchu psa w odległości większej niż 10 km, dzięki czemu spacery są bezpieczne i śledzą ruchy psa w dowolnym momencie.
Przekieruj zachowanie swojego psa
Podczas spacerów na świeżym powietrzu obserwuj swojego psa. Następnie, gdy pies zesztywnieje i zaczai się, natychmiast odwróć jego uwagę, rzucając mu np. piłkę.Z drugiej strony zarezerwuj gry w rzucanie dla tego konkretnego kontekstu i zakaż ich w domu. W ten sposób znajdziesz właściwą równowagę między zaspokojeniem jego etologicznej potrzeby bez nadmiernego jej wzmacniania. Uważaj, aby rzucić piłkę w krzaki, aby nie była od razu dostępna dla psa. Poświęcenie czasu na złapanie go pozwoli mu się nie denerwować i „wrócić do niego”, dzięki czemu będzie bardziej skłonny do wysłuchania cię, gdy go oddzwonisz.
Jeśli Twój pies goni rowery, biegaczy lub samochody
" W miejscach zagrożonych oczywiście wskazane jest trzymanie psa na smyczy, a nawet zakładanie mu kagańca, jeśli spróbuje schwytać swoją ofiarę, gryząc łydki rowerzystów lub biegaczy. "
W przypadku tych psów zaleca się również unikanie wzmacniania tego zachowania pościgowego poprzez oferowanie im zabaw z rzucaniem w domu lub przynajmniej rozsądne korzystanie z nich, nie pozwalając psu na aportowanie na twoje polecenie.Zaleca się również pozwolenie psu na oddawanie się swoim instynktom, w kontrolowany i zorganizowany sposób przez właściciela, poprzez takie czynności jak treibball (na przykład) i nauczenie psa odwracania się od tego, co interesuje dzięki nauce wskazania "odchodzisz" . Nasz artykuł zatytułowany „mój pies biega za biegaczami i rowerami” wyjaśnia, jak to zrobić.
Jeśli Twój pies wykazuje agresję drapieżnika
O agresji drapieżnej mówimy wtedy, gdy pies zabija zdobycz, którą ścigał. Może to być mała ofiara, taka jak kot, kurczak lub gryzoń, lub większa ofiara, taka jak owca lub dziczyzna. Jeśli nie jest możliwe wyeliminowanie tego drapieżnego zachowania, możliwe jest zmniejszenie ryzyka poprzez współpracę z kompetentnym psim behawiorystą. W szczególności konieczna będzie praca nad wzmocnieniem samokontroli psa.
--
Źródło: Everything about Dog Psychology, Éditions Odile Jacob, 2009, dr Joël Dehasse
Zachowania drapieżników są częściowo hamowane przez socjalizację psa. W ten sposób pies nie będzie polował na gatunki, do których był przyzwyczajony jako dziecko, które następnie uzna za „przyjaciół”. Dlatego tak ważne jest, aby w okresie socjalizacji przyzwyczajać psa do przebywania z jak największą liczbą gatunków zwierząt i konfrontować go z różnymi miejscami, ludźmi i środowiskami, aby ograniczyć rozwój zachowań, które mogą być krępujące w jego przyszłym życiu.