Rodzina Macropodidae odpowiada grupie zwierząt, które są ssakami i charakteryzują się obecnością worka torbacza, w którym kończy się rozwój embrionalny, co czyni je wyjątkowymi pod względem sposobu rozmnażania. W obrębie tej rodziny znajdujemy różne rodzaje, niektóre mniej znane, ponieważ ogólnie więcej mówimy o kangurach. Termin ten nie ma ważności taksonomicznej i chociaż może być używany do włączania różnych gatunków, ogólnie jest używany do identyfikacji większych torbaczy.
Jak zwykle w PlanèteAnimal mamy przyjemność przedstawić Państwu przydatne informacje o dzikiej przyrodzie i tym razem chcemy to zrobić, opowiadając o niesamowitym torbaczu, kangurze rudym (Macropus rufus).
Dlatego zapraszamy do dalszej lektury, aby poznać cechy charakterystyczne, siedlisko, stan ochrony, zwyczaje, dietę i rozmnażanie kangura rudego.
Pochodzenie
- Oceania
- Australia
Cechy czerwonego kangura
Kangur rudy wyróżnia się podwójnie: jest największym ssakiem lądowym Australii, a także największym torbaczem. Samce są większe od samic i osiągają od 1,3 do 1,6 metra wysokości, a samice od 0,65 do 0,85 m. Długości ogona są również dość znaczne, do około 1,2 m dla samca i 0,85 m dla samicy.
Ważą około 90 kg i obserwuje się dymorfizm płciowy zarówno pod względem wielkości, jak i ubarwienia, ponieważ samice są zazwyczaj szare, a samce czerwonobrązowe. Kangur rudy to mocne zwierzę, z mocnym ogonem i kończynami dolnymi, które pozwalają mu poruszać się w skokach, osiągając prędkość do 50 km/h. Z drugiej strony ogon używa go do utrzymania równowagi podczas skoku. Ponadto, razem z nogami, są ważnymi kończynami do podparcia i odpoczynku.
Podobnie jak wszystkie inne torbacze, samice mają przednią kieszeń zwaną torbaczem, która zakrywa wymiona i jest niezbędna do rozwoju młodych.
Habitat czerwonego kangura
Kangur rudy występuje endemicznie w Australii, jego zasięg obejmuje znaczną część suchych i półpustynnych obszarów środkowej i wewnętrznej części tego kraju. Preferowanym siedliskiem kangura rudego są zarośla, sawanny lub łąki oraz obszary pustynne.
Żyją na obszarach, gdzie opady deszczu wynoszą średnio około 500 mm, co stanowi wodę niezbędną dla biologii reprodukcyjnej gatunku. To zwierzę skorzystało na niektórych obszarach upraw ze względu na obecność sztucznych zbiorników wodnych.
Zachowanie czerwonego kangura
Kangur rudy jest zwierzęciem społecznym, które żyje w kilku- lub kilkuosobowych grupach, którym zawsze przewodzi dominujący samiec. Czasami gromadzą się one w aglomeracjach liczących do 1500 kangurów. Pora sucha ma decydujące znaczenie dla reprodukcji i wpływa na liczbę populacji.
Chociaż poruszają się w ciągu dnia, zwykle odpoczywają w tych godzinach, ponieważ największą aktywność mają o zmierzchu iw nocy. Chociaż na ogół pozostają w swoim zasięgu, w niesprzyjających warunkach środowiskowych mogą pokonywać duże odległości w poszukiwaniu środowisk bardziej sprzyjających grupom.Często też pielęgnują się za pomocą pazurów na kończynach górnych.
Karmienie czerwonego kangura
Ten torbacz jest roślinożercą, którego pożywienie polega głównie na zielonej roślinności. W tym sensie kangur rudy zjada liście, trawę, kwiaty, a także zwykle zjada sukulenty. Może obejść się przez długi czas bez bezpośredniego spożycia wody, ponieważ odżywianie się niektórymi rodzajami roślin, takimi jak ta ostatnia, pozwala mu jednocześnie nawadniać. W swojej diecie zawierają również niektóre łodygi drewna lub korę.
Ich nawyki żywieniowe rozwijają się głównie na terenach otwartych, gdzie spędzają dużo czasu na wypasie.
Reprodukcja kangura rudego
Widziałeś kiedyś dwa kangury bokserki? Dzieje się tak, ponieważ samce starają się kojarzyć z jak największą liczbą samic, więc często będą rywalizować z istniejącymi rywalkami, aby osiągnąć swój cel, co robią atakując przeciwnika górnymi kończynami, co daje nam poczucie, że boksują ze sobą.
Kangury rude, podobnie jak inne gatunki z tej grupy, mają unikalny proces reprodukcji w świecie zwierząt. Po zapłodnieniu dziecko urodzi się w wieku około 33 dni, nie będąc jeszcze w pełni rozwinięte. Po wydaleniu zarodek natychmiast instynktownie wspina się na matkę i wchodzi do worka torbacza, przyczepiając się do wymion. Już po kilku dniach samica może zostać ponownie zapłodniona przez samca, jednak z uwagi na to, że nosi ona dziecko w torebce, uruchamiany jest proces biologiczny zwany diapauzą embrionalną, który sprawi, że zapłodniona komórka jajowa pozostanie w stanie uśpienia. . Po nieco ponad 200 dniach, kiedy młode z worka zaczną pojawiać się sporadycznie, wtedy zacznie się rozwijać ostatnia komórka embrionalna.
Po raz trzeci samica może ponownie zajść w ciążę, dzięki czemu w tym samym czasie może mieć rodzącą się blastocystę lub zarodek, kolejną w pełni rozwiniętą w torebce i trzecią młodocianą, która kończy się wracając do kieszeni.
Kangury rude usamodzielniają się w ciągu roku, w którym przestają karmić piersią. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 15 miesięcy, a samce prawie dwa lata. Jednak w ekstremalnych warunkach środowiskowych proces ten może być opóźniony i jest również ograniczony u dorosłych.
Stan ochrony kangura rudego
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uważa kangura rudego za najmniej niepokojący ze względu na stabilny trend populacji. Chociaż kiedyś polowano na te kangury w celu spożycia ich mięsa i komercjalizacji skóry, obecnie działalność ta jest regulowana. Z drugiej strony większość tych zwierząt znajduje się na obszarach chronionych Australii, która również zapewnia im schronienie.
Zdjęcia czerwonego kangura
